Op zoek naar zingeving bij een evangelische kerk

Als je zelf continu heilige huisjes omver loopt te trappen, is het wel zo aardig ook de fundamenten van je eigen parochie te inspecteren

Veel dingen waar ik over schrijf, zoals pseudowetenschap en medische fabeltjes, zijn aantrekkelijk omdat ze mensen iets te bieden hebben dat niet per se gaat over de inhoud. Houvast, zekerheid, de illusie van maakbaarheid, zingeving, etcetera. Mensen die hiervoor vallen zijn absoluut niet dom, zoals ik sommigen nog vaak hoor zeggen. Ze zijn vooral gewoon op zoek naar iets. Misschien zijn ze bang, misschien zijn ze boos. Misschien missen ze iets in hun leven, waar ze naar op zoek zijn. Misschien willen ze gehoord worden of misschien zoeken ze steun. Misschien wel houvast in een almaar veranderende, onoverzichtelijke wereld.

Uit de VICE-documentaire Zondagskinderen

Dat is wat mij betreft altijd leidend in de kritiek: hard naar het systeem en mild naar het individu. Tenzij dat individu natuurlijk onlosmakelijk onderdeel is geworden van dat systeem, bijvoorbeeld een influencer met 100.000 volgers die supplementen verkoopt.

Toch wringt het. Soms betrap ik mezelf op de gedachte: ‘Eigen schuld, dikke bult’ of, in het geval van bijvoorbeeld mensen die zich niet willen insmeren tegen de zon: ‘Ah, de evolutiepraktijk.’ Ik ben er niet trots op, maar niets menselijks is mij vreemd. Als mensen al hun vertrouwen stoppen in een Instagrammer die zegt dat je niet moet luisteren naar artsen, omdat ze geld aan je verdienen, terwijl diegene zelf letterlijk zijn glutenvrije brood verdient met kortingscodes? Die mensen vragen er wel een beetje om opgelicht te worden, toch?

Om deze flarden van een opvatting van me af te schudden, besloot ik zelf eens mijn blinde vlekken te verkennen.